ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔

ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔

ပါးစို႐ံု ရိွမွာေပါ့။

သပိတ္မသြတ္နဲ႔

လြတ္ၿပီးသား ကၽြတ္ၿပီးသား။

ထမင္းမထုပ္နဲ႔

သိုးစာ၊ ပုပ္စာ၊ ျဖဳန္းတီးစာ။

အိုးမခြဲနဲ႔ အိုးမလို

ဘာကိုမွ ကိုယ္မစြဲဘူး။


အပြင့္အခက္ ယူမသြားနဲ႔

ျပန္လိုက္ရမယ့္အစား မဟုတ္ဘူး။

ရက္လည္၊ လလည္၊ ႏွစ္လည္

ဘာကိုမွ မလည္နဲ႔

သံသရာႀကီးမွာ လည္ခဲ့သူ။


ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔

ႀကိဳႀကိဳၿပီး ေသထားသူ။

‘ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္’ကို

ျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ရင္း

အႀကိမ္ႀကိမ္ အေသရင္းထားသမို႔

မရဏမင္းဆီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားမွာ။

ျပီးေတာ့ ဆက္ေျပာပါရေစ...

သာသနာ၊ စာေပ၊ ပရဟိတ

လုပ္လက္စေတြကို ဆက္လုပ္ဖို႔

ေဟာဒီ ခ်စ္ရတဲ့ မိခင္ေျမကို

ျပန္လာခဲ့မယ္ မုခ်။

ဒီေတာ့ ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔

ေျဖသာစမ္းပါ၊ ျပံဳးစမ္းပါ။

လူသာဆံုးတာ က်န္တာ မ႐ံႈးဘူး

မွာခဲ့ၿပီ၊ ေျပာခဲ့ၿပီေနာ္၊ ဒါပါပဲ။

 


မိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္)

(၁၉၄၂-၂၀၁၀)

(26.07.2010) ၁၃၇၂ ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ ဓမၼစၾကာေန႔မွာ ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ

Copy: Thura Super